In de grot en over de berg

Vandaag gaan we naar de Cango Grotte, een half uurtje rijden vanaf Volmoed. Het is grijs en regenachtig buiten, dus mooi weer voor een grot.
We rijden een stukje de Swartbergen in en het is ondanks het weer, adembenemend mooi. Rebecca en Noah vinden de grot wel spannend, na een mijnbezoek in Wales afgelopen zomer hebben ze het er niet meer zo op. Maar deze grot is bijzonder netjes. Moet ook wel met zomers drieduizend gasten per dag!
Er is zelfs een klinkerpad aangelegd, waardoor er weinig oneffenheden zijn. De gids is erg grappig en vertelt allerlei anekdotes. Zo legt hij uit dat het pad goed begaanbaar is, maar dat je nog wel uit moet kijken voor je hoofd. Hij weet dat je in andere landen een helm krijgt als je een grond ingaat, maar hey man, this is africa, we don't do helmets.
Als hij even later in een enorme zaal een gospel zingt, is iedereen muisstil. En wat een akoestiek!
Wat zal ik er verder van zeggen? Je moet het gezien hebben...het is lastig te beschrijven! Noah is in de ban van stalactieten, vooral omdat hij dan ongecensureerd het woord.....juist ja...mag gebruiken.

Als we uit de grot komen regent het niet meer en de kids juichen. Dat betekent dat we naar Wilgewandel gaan! Even buiten de grotten ligt een grote kinderboerderij met skelters, trampolines, kamelen, ezels enz. Dus op naar Wilgewandel! Noah racet een keer of 4 op een skelter, roeit alsof zijn leven er vanaf hangt in een bootje en Rebecca springt op de trampoline tot ze er bij neervalt. Als we om 15:00 nog een tochtje met de ezels Marmite en Moonlight doen, vinden de ouders het welletjes. Allemaal leuk en aardig zo'n speeltuin, maar als je zien in welk gebergte we zijn, willen we daar ook nog wat van zien!

Met Mees Kees aan in de auto gaan we op zoek naar de Swartberg Pass. Dat blijkt niet meer dan een éénbaans grindweggetje te zijn. Hup, naar boven met die kar van ons. Er ligt een behoorlijk wolkendek over de pass heen, dat noemen ze hier een blanket, het ziet er uit als een wollig dekentje. De auto zwoegt en wij roepen oooh en aah. Het lijkt een beetje op Wales, ruig, onherbergzaam, groen, maar met zoveel meer verschillende planten! Het fynbos, wat hier ook weer is, bestaat uit minstens 3000 soorten kruiden en planten, van vetplanten tot cactussen tot eucalyptus. Eenmaal over de top van 1580m heen breekt de zon door en was de Pass achter ons groen, voor ons ligt een uitgestrekte, diepe rots canyon. We besluiten niet om te keren, maar er doorheen te rijden, ook al kost ons dat, achteraf veel te veel tijd.
De rit is adembenemend. Enorme kliffen, haarspeldbochten onder rotsen door, langs riviertje met rotsblokken zo hoog als auto's, soms ineens een paar eucalyptus bomen, maar verder een massief rood stenig gebergte met een helder blauwe lucht erboven. Het duurt maar en het duurt maar en uiteindelijk staan we 1,5 uur later aan de andere kant van de pas. En is het nog 100km om de pas heen naar huis. Oef. Daar hadden we niet op gerekend. Maar, Noah is Mees Kees nog niet zat, Rebecca heeft een dutje gedaan en zit Thomas te kijken, dus gaan met die banaan!

We rijden door een vallei met zeer armoedige nederzettingen. Hier lijkt geen onderscheid te zijn tussen blank en zwart, het is allemaal even armoedig. Zonder elektriciteit, met buiten wc's en namen als : vergelegen, bid en werk, hoop en genade. Het leven is hier zichtbaar hard, de aarde droog en er zijn weinig voorzieningen.

Na nog een uur zijn we weer terug in Oudtshoorn, waar we bij de supermarkt nog gauw even van brood en jam inslaan. Vanavond geen luxe diner, een eenvoudig broodje en wat rauwkost en gauw ons bedje in!
Morgen vertrekken we alweer naar onze laatste locatie! Houtbaai, 480km hier vandaan. Een pittige reisdag dus, want het is geen 480 km A12 ofzo.

Noah is trouwens weer helemaal beter. Hij heeft ons vandaag de oren van het hoofd gegeten en is duidelijk vrolijker. We zullen het niet weten, of het nu alleen een virus was, of ook een combi met heimwee. Toen ik vanavond aan hem vroeg of we dit volgende kerstvakantie weer zullen doen, gingen zijn oogjes glimmen, daar had hij wel zin in! Wij ook, maar onze portemonnee niet, dus we genieten gewoon nog extra van de laatste dagen!