Op bergen en in dalen

Goedemorgen 2017! Gelukkige nuwe jaar! Dat wenst iedereen ons, als we voor het laatst ontbijten in Plettenberg. Het is nog rustig op het park, er was vannacht een feestje in de duinen en om 12:00 hebben we een kwartier lang zwaar vuurwerk gehoord van de stad Plettenberg, zo'n 10km verder.

Noah is vandaag weer hangerig. Hij heeft buikpijn, diarre en is heel erg moe. Dat gaat eigenlijk al de hele vakantie zo. We weten niet goed of het heimwee is, of een gemeen virus wat hij uit Nederland meegenomen heeft. Het is wel vervelend voor hem, hij wil zo graag van alles genieten! Dat doet hij ook wel, hij wil absoluut niet naar huis, maar echt fit is hij niet.

We pakken alles in, door alles zoveel mogelijk in de koffers te laten zijn we zo vertrokken. Dag Plettenbergbaai, wat ben je mooi en wat was het er fijn!
We rijden richting Knysna, langs kilometerslange lagunes, fynbos en townships. Even tanken, nog steeds zo goedkoop, maar wel vaak...
We rijden langs de kust naar George, een kleine stad aan de voet van de Kleine Karoo, een gebergte wat we al sinds Kaapstad volgen. We slaan af, richting Oudtshoorn, over de Outeniqua Pass. De bergen zijn hoog en ruig, bedekt met fynbos, een soort lage begroeiing van struiken, veel kruiden, bloemen en olifantengras. Het ruikt heerlijk!

Na de tweede bocht denkt Noah te moeten overgeven. Gelukkig hebben we zakjes op de pak en we zijn net op tijd. Arme kerel. Hij gaat voorin en hangt de rest van de reis wit te wezen. Mees Kees op cd biedt uitkomst, hij luistert geboeid.
Rebecca kan haar geluk niet op dat ik naast haar kom zitten en samen maken we lekker gekke foto's.

Na de pas rijden we door een gebied met veel druiventeelt boerderijen. Het is heel heet en alle landgoederen liggen er verlaten bij. Nog een pass verder rijden we de woestijn binnen. Althans, daar lijkt het op, rood zand, enorm veel stenen en droog, droog, droog. Toch zien we beregeninginstallaties, boerderijen en struisvogels. Er wordt hier 2x geoogst, een keer in het voorjaar en een keer in het najaar. Het land is nu dus ingezaaid, er staat niets en het lijkt onmogelijk dat er nog iets gaat groeien.
Aan de bruggen die we oversteken is wel te zien dat het enorm kan regenen hier, ze zijn soms wel een halve kilometer breed!

Al snel rijden we door Oudtshoorn, een echt Afrikaans dorp, de teksten op reclame borden, kerken, scholen zijn niet eens in het Engels!
Net na Oudtshoorn komen we bij ons guesthouse, La Plume, een oude boerderij uit 1902, die nu door de vierde generatie bestuurd wordt. Het is een oude hugenotenfamilie, uit Frankrijk naar Zuid Afrika gekomen. Inmiddels is de boerderij meer dan struisvogels en veeteelt. Ze hebben maar liefst 20 kamers voor gasten.

En wat voor kamers! We zijn stil van verbazing. Het is alsof we Out of Africa binnenlopen. Het koloniale tijdperk van de vorige eeuw. Onze kamer is enorm, met joekels van art deco kasten en queen Anne stijl tafels en stoelen. De badkamer is groter dan onze slaapkamer thuis, er staat een vrijstaand bad, 3 tafels, 2 stoelen, een reuzenwastafelkast en een reuzen inloopdouche.
We hebben zelfs een chaise longue voor ons bed. Altijd al gewild zo'n ding, om me op neer te vleien en te genieten van het uitzicht. Dat kan hier! We kijken uit over het landgoed, aan de linkerkant de Swartbergen, aan de rechterkant de Karoo.

We houden onze adem in voor alle mooie spullen in deze kamer, in combinatie met kinderen. Er staan setjes geslepen kristal, er liggen overal struisvogeleieren en zilveren dienblaadjes. Maar goed, er zijn niet voor niets familie kamers, als kinderen niet welkom waren, zoals in veel hotels in Zuid Afrika, hadden ze dat eerder moeten zeggen. Gelukkig komen we later bij het zwembad veel kinderen tegen, dus het zal wel meevallen.

Rebecca vindt het overigens al de hele reis vreselijk dat we Engels of Afrikaans praten. Ze roept dan heel hard: hou op met dat Frans!!
Maar ze begint Afrikaans al aardig te verstaan, als de serveerster vraagt: wat wil jij drink? Zegt ze: still water (gewoon water). En als iemand anders even later haar complimenteert met haar baie mooie jurkie, draait ze parmantig een rondje.
Ook Noah verstaat steeds beter Engels, zonder dat hij het zelf beseft geeft hij antwoord in het Engels, of doet hij wat ze hem vragen. Ook als JP en ik in het Engels overleggen, weet hij al snel waar het over gaat. Leuk om te merken!

La Plume is een vier sterren guest house. Noah heeft er meteen al een mening over als hij stof in de badkamer ziet liggen. Dit is geen vier sterren mama, thuis is het schoner. Ja jongen, maar daar heb je vijf sterren. ECHT?? En dan die blik in die ogen!

Het eten is het allerduurste wat we in Zuid Afrika tegen zijn gekomen. €18 voor het buffet van vanavond. En dat eten is zeker geen vier sterren waard. Droge runderlappen, grijsgekookte boontjes en flauwe worteltjes, samen met enorme bergen ui met een beetje salade. Wat een tegenvaller in zo'n mooie omgeving! Maar goed, we hebben eten en morgen zoeken we wat anders. De toetjes maken een hoop goed. Raw Rebecca stapt van haar dieet af en eet 5 brownies. 5 brownies!
De manager heeft tijdens de lunch al met verbazing naar de eetlust van onze kinderen gekeken, voor Noah een toast met boter en Rebecca een paar schijfjes komkommer en wat tomaat. En nu, tijdens het diner eten ze, op de brownies na, eigenlijk niets. Als we naar ons huisje lopen, komt ze op ons af. Ze heeft besloten voor onze kinderen niets in rekening te brengen, dat vindt ze gewoon zielig als ze kijkt naar wat we opgeschept hebben.

Wij zijn er aan gewend, maar worden met grote ogen bekeken door de Afrikaners hier. De kinderen laden hun bordjes hier vol met worst, eieren, bonen, hamburgers enz. Het gemiddelde BMI ligt dan ook best hoog, schatten wij in.
En dan komen wij met onze graatmagere kindertjes die er een paar worteltjes en komkommers inschuiven...we lijken wel veganistisch! Niets is minder waar, maar het is een feit dat ze met weinig toe kunnen.