Zandkasteel aan zee

Vanmorgen was de lucht al weer strakblauw, er stond weinig wind en het werd al vroeg warm. Wat is er dan mooier dan een dagje strand?

We zitten in de Dunes, een park, net achter de duinen bij de zee. We hoeven dus alleen de duinen over te lopen en dan zijn we op het privéstrand van het park. Compleet met parasols, reddingsbrigade en zelfs een tuk-tuk die je van en naar het strand brengt. Ideaal!
Het park is bijna 100% gevuld met Afrikaners, mensen die Afrikaans spreken en meestal uit Pretoria of Johannesburg komen. Ze houden ontzetten van 'braai', zoals barbecuen hier heet. Maar deze mensen lijken niet zo erg van het strand te houden. Wij hadden het strand nagenoeg voor onszelf alleen! De golven zijn heel hoog er is een sterke stroming vanwege het springtij. JP wordt door de reddingsbrigade vermaant, om wel binnen de vlaggen te zwemmen. Noah springt in en uit de golven en Rebecca vindt de zee maar niets, maar ze is dol op zand, dus we bakken taart na taart.

Als het echt te warm wordt, duiken we het dichtstbijzijnde winkelcentrum in. De kinderen hebben geld gekregen van opa en oma en het brandt in hun zakken. Een middagje winkelen dus. Het blijft een vreemde gewaarwording dat blank en bruin nog steeds zo gescheiden zijn. De blanken winkelen en worden bediend door de zwarten. Er wordt regelmatig gesnauwd dat het sneller moet, want eerlijk is eerlijk, alles gaat zoooo langzaam. Echt aardig zijn de mensen hier niet tegen elkaar.
JP werd vanmorgen aangesproken door de serveerster, we hadden de dag daarvoor een water besteld voor Rebecca en dat was niet inclusief het ontbijt. Ze had het zelf moeten betalen, dus of we het nu aan haar wilden betalen. Dat zei ze zo onvriendelijk dat JP zei dat hij dat wel wilde, maar niet zonder bonnetje. Dat was moeilijk, omdat het over gisteren ging. Maar, zonder bonnetje, niet betalen. Uiteindelijk kwam ze met een groezelig bonnetje. Het zal wel, voor die €0,40 zal het wel goed zijn.

De namen van mensen in Afrika blijven bijzonder. Zo heette de bovengenoemde serveerster Happy Olifant. Echt waar. Of Innocent Grace, zoals ik bij iemand zag. We reden door het Genadedal en een wegrestaurant heet een pad stal. Grappige taal. Het valt wel of dat wij de Afrikaners aardig kunnen volgen, ook de krant is goed leesbaar. Andersom verstaan ze ons totaal niet. Alsof we Spaans spreken.

We bekijken de zonsondergang op het strand en gaan daarna lekker naar bed. Moe maar voldaan na zoveel strand, zee en mooi weer.