Vlieguren

Daar staan we dan, op Dubai AirPort. En met ons 600 anderen die uit de Airbus komen. En we moeten allemaal door twee security poortjes. En we hebben een half uur voor onze overstap, vanwege vertraging. JP en ik kijken wat benauwd naar elkaar. Gaat ons dit lukken? De moed zinkt ons in de schoenen als we op een bordje zien staan dat het 25 minuten duurt om bij gate A te komen. Yep. Onze gate. En we staan in een rij die minstens een kwartier lang is. Nee! Dit gaat ons niet gebeuren!

We zetten Rebecca in een karretje en racen door de gangen, Noah achter ons aan sleurend. Hij geeft geen krimp en rent stevig door. We moeten met de trein, maar de volgende komt pas over 5 minuten. Een AirPort medewerker stelt ons gerust dat de trein er maar 2 minuten over doet en als we dan de lift naar boven nemen, staan we meteen bij onze gate.
Al hijgend staan we 25 minuten voor onze vlucht vertrekt bij de gate. Daar gaat iemand moeilijk doen over de geboorte certificaten van onze kinderen.

Dat was trouwens bijna een huwelijkscrisis...ik had gelezen dat je tegenwoordig een geboorte uitreksel nodig hebt van de kinderen. JP vond het onzin, maar bestelde toch maar, wegens zeurende echtgenote. Ik zag dat het de verkeerde was, het was een bewijs van inschrijving in de gemeente. We besloten het erop te wagen en op Schiphol deden ze niet moeilijk. Op Dubai wel. Maar als we ons allebei goed blond houden en zeggen dat dit in Nederland een geboorte bewijs is, mogen we toch door.

En ja hoor, Rebecca moet ineens heeeel nodig plassen. Ook dat nog. De stewardess kijkt heel moeilijk, maar als ik haar vertel dat we anders een overstroming in het vliegtuig krijgen, mogen we nog even naar de wc.

Poeh! Met klotsende oksels landen we in onze stoelen, ready voor take off!
9 uur lang zitten we in het vliegtuig en onze kinderen kijken film na film. Ze eten wat soepstengels, kaakjes en rijstwafels. Het vliegtuigeten is niet aan hen besteed. En gelijk hebben ze!
Tien minuten voor de landing geef Rebecca het op en valt in een diepe slaap.
Om 16:30 landen we in Kaapstad. Het regent dat het giet en het waait keihard. De moed zinkt ons een beetje in de schoenen. Hebben we daarvoor zo lang in het vliegtuig gezeten?

Op de AirPort staat Michael ons op te wachten. Vier jaar geleden bracht hij ons ook naar ons guest house. Hij komt lachend op ons af, een beetje aarzelend. Zijn jullie het wel? Er is een kind bij! Ja, dat klopt!

Aangekomen in ons guesthouse wacht ons een aangename verrassing, we hebben twee kamers! We rekenden op de familiekamer, maar die blijkt bezet. Nou, je hoort ons niet klagen! Na een broodje en een bad, duiken we allemaal vroeg in bed. Het is wel mooi geweest zo!