Weer naar de zee!

JP gaat er vanmorgen vroeg uit om nog een safari te doen! Wij blijven nog even lekker liggen, de kids zijn toe aan wat rust en ruimte. Terwijl JP het park doorcrosst met een ranger, spelen de kinderen heerlijk.
JP komt enthousiast terug met de mededeling dat hij eindelijk hippo's heeft gezien en dat ze in een poel vlakbij zitten. Na het uitgebreide ontbijt lopen we nog even naar de poel. En inderdaad, daar liggen ze. We zien weliswaar alleen hun ogen en oren en een stukje van de kop, maar gezien is gezien! De rangers vertellen dat zij de nijlpaarden ook bijna nooit helemaal zien. Ze zijn erg mensenschuw én agressief!
Dan is het tijd om Albertinia te verlaten. Dat doet wel een beetje pijn, het is zo'n mooie plek, zo vredig en zo mooi!
De kinderen zijn er niet rouwig om, zij willen naar de zee!!

Dus gaan we op weg, naar Plettenberg! Eerst even tanken, want tot groot verdriet van JP drinkt deze auto 2x zoveel benzine als onze Prius. Gelukkig kost de benzine hier maar €0,60 per liter, dat verzacht de pijn een beetje..

We kopen een krant en staan weer met beide benen in Zuid Afrika. Wat een land vol tegenstellingen. De krant staat bol van berichten over overvallen, moorden, kidnapping en verkeersongevallen.
Het contrast tussen rijk en arm is hier zo groot, je ziet onwijze villa's met grote hekken, prikkeldraad, schrikdraad en glasscherven op de muren. Toen we langs zo'n villa liepen, ging er meteen een alarm af, dat we daar niet mochten staan. Er rijdt overal gewapende beveiliging rond en 's avonds wordt aangeraden om bij rood licht door te rijden, vanwege kans op beroving.
De sloppenwijken langs de kant van de weg zijn heel schrijnend om te zien. Geen toilet, geen water, geen elektriciteit. Mensen leven in hutjes van op elkaar gestapelde pallets en staan in de brandende zon langs de snelweg bloemen en andere waren te verkopen.

Die snelweg is trouwens ook heel anders dan in Nederland. Veel meer dan een provinciale weg is het niet, met een brede vluchtstrook, die gebruikt wordt om in te halen, te liften of te verkopen. Geen wonder dat er hier zoveel verkeersslachtoffers vallen, je mag er namelijk ook gewoon 120.

Inmiddels rijden we in een behoorlijke file. Zodra we een bordje tea garden zien, duiken we een afslag op en belanden in een klein paradijsje. Prachtige tuinen, veranda's, bloemen, vogels en heerlijk eten. JP kan de verleiding niet weerstaan en besteld zowel de scones, als de carrot cake, als de pavlova. De ogen van de serveerster worden bij elke taart groter. Ze kan niet geloven dat JP dit allemaal op kan. Dat kan hij wel en hij krijgt een complimentje van haar.

Opgefrist duiken we weer de file in, maar heel lang duurt het niet meer voor we de Dunes zien opdoemen. Yes!!!! We zijn er!! Tot onze grote vreugde krijgen we weer twee kamers, in plaats van de familiekamer die ons toegezegd was. We hebben geluk! We zitten ook nog eens op een heerlijk rustig plekje. Wat een geluk!

We zijn nog op tijd voor de zonsondergang op het strand. Wow! Noah rent in en uit de golven, Rebecca gaat een zandtaart bakken en wij staan er gelukkig te wezen. We zijn dankbaar om op zo'n mooi plek te mogen zijn met ons gezin!