Dagje actie

Noah is al vroeg wakker, hij gaat vandaag namelijk een canopy toer doen. Door de boomtoppen vliegen aan een touwtje, hij is er zenuwachtig van. We rijden daarvoor naar Stormsrivier, een klein dorpje in het enorme Tsitsikamma park, een jungle die eindigt in de oceaan. De bomen zijn er enorm, sommige zijn al 1000 jaar oud.
Noah en JP stappen in een bakkie en rijden naar de canopy.
Rebecca en ik gaan eerst naar het plaatselijke art center. Stormsrivier bestaat voornamelijk uit township en inmiddels is de kern van het dorp vooral werkvoorziening voor mensen uit de townships. Zo is er een art center, waar je handgemaakte spullen kunt kopen, zijn er verschillende restaurants en lijkt het canopy center de grootste werkgever.

Rebecca wil graag een staartje van verschillende kleuren wol in haar haar, dat kunnen ze in het art center. Ze zit heel stil en is wat verlegen, maar daarna o zo trots op haar staartje. We belanden in een hippie café met heerlijke carrot cake en een enorme speelkamer voor kinderen. Rebecca vermaakt zich anderhalf uur lang in haar eentje, zonder grote broer die alles bepaalt. Ik schrijf ondertussen voor de waarbenjij.nu site, maar als ik klaar ben, wordt het niet opgeslagen en ben ik alles kwijt. Dat is niet de eerste keer en heel erg irritant! Maar met een uitzicht op de enorme bergen, de eucalyptusbomen en een heerlijk spelende dochter, ben ik het al gauw vergeten.

De mannen keren terug en zijn vol verhalen over de leuke ochtend. Noah vond het best spannend, maar ook heel leuk en stoer.

We besluiten nog wat verder het park in te rijden, naar de hangbruggen waar we vier jaar geleden ook waren. We moeten nog een keer betalen voor dit gedeelte en weten ineens ook weer hoe gek dat was. Buitenlanders moeten twee keer zo veel betalen als Zuid Afrikaners! Bovendien is het ons al eerder opgevallen, maar er zijn veel mensen die niet kunnen lezen of rekenen. Er loopt een meisje rond en die vertelt je de
prijs per persoon, maar als je dan vraagt hoeveel je moet betalen, noemt ze nog een keer de prijs per persoon. Uiteindelijk is er wat verwarring over of we voor Rebecca moeten betalen, maar als dat zo blijkt te zijn, zijn we er gauw uit. Als we wisselgeld krijgen en door de slagboom rijden, blijken we veel te veel geld terug te hebben gekregen. Omdat we zo lang hebben staan wachten, rijden we door. We geven iemand wel weer een keer flink fooi.

En daar is tie dan, de suspension bridge! We moeten zo'n 300 treden klimmen en staan dan op een enorme hangbrug, boven de monding van de rivier in de Indische oceaan. Het waait keihard, het is 30 graden en het is geweldig! Rebecca heeft alles gelopen en dartelt nog steeds voor ons uit. We keilen stenen in het water en genieten!

We gaan op tijd weer terug, want we willen eten bij een Italiaans restaurant. We hebben er veel over gehoord, maar je kunt er helaas niet reserveren. We staan een kwartier in de file en als ik eindelijk het restaurant zie en er binnenloop, blijkt het om 17:00 's middags overvol te zitten, wachttijd anderhalf uur. Dat gaan we niet doen! Het is een waanzinnige plek, een terras boven de oceaan en naar zeggen het beste eten in de wijde omtrek. Dat geloven we graag, gezien de drukte, maar wij gaan ergens anders heen.
We eindigen in een tuin met speeltuin, zandbak, fietsjes enzo. Het eten valt tegen, maar ach, we zitten aan zee met 30 graden. Wat wil je nog meer?!