Kirstenbosch en the end

We zijn allemaal wat stil vanmorgen. Het besef dat we over nog geen 12 uur weer in het vliegtuig zitten dringt steeds meer door. Het weer besluit een handje mee te helpen, het is bewolkt en waait hard, meer dan een graad of 20 wordt het vandaag niet. Als we ontbijten bellen de mensen van het huisje dat ze de telefoon van JP hebben gevonden! We hebben heel veel achter gelaten in het huisje, emmertjes, schepjes, maar ook verzorgingsproducten en knutselspullen. We weten dat de schoonmaaksters vaak uit de sloppenwijken komen en zo hebben zij of hun kinderen er misschien nog wat aan.
Gelukkig hebben ze de telefoon niet als cadeautje beschouwd! JP had hem niet eens gemist, maar we hadden zomaar deze dag kwijt kunnen zijn aan het zoeken er van!

Gauw nog even terug en dan op naar Kirstenbosch, een reuzentuin in Kaapstad met enorm veel in en uitheemse bloemen, bomen en planten. Hier kunnen we nog een dagje doorbrengen voor we naar het vliegveld gaan.
Het is heerlijk om hier weer te zijn en te genieten van de natuur. Nog even alles in zomerstijl te bewonderen voor we de wintertijd weer induiken. Nog een lunch met taart voor JP, een cupcake voor de kids en een sandwich voor mij, een rondje door de tuinshop. O wat jeuken mijn vingers en hoe jammer is het dat deze planten het in Nederland niet doen! We zouden hier best willen wonen, maar Noah barst steeds bijna in tranen uit als we dat idee opperen. Toch maar niet dan.

Op ons gemakje rijden we richting vliegveld. Dag Kaapstad, met je prachtige vergezichten, de dekentjes van wolken op de Tafelberg. Dag mooie natuur, dag bizarre tegenstellingen, sloppenwijken, bedelaars, dag zomer.

We leveren de auto in, geven nog wat laatste randen aan de man die snel een bagagekarretje voor ons regelt, samen met de laatste blikjes drinken, flessen water en wat voedsel. Hij spreekt ter plekke een dankgebed uit. This is Afrika man.

De bagage blijkt mee te vallen, slechts 5 kilo meer dan op heenweg en nog steeds 70 kilo minder dan we mochten meenemen! Netjes gedaan, toch?
We zien een indoorspeeltuin, fantastisch om de kids nog even rond te laten rennen. De teleurstelling is groot als we er contant voor moeten betalen en we onze laatste randen net hebben weggegeven. Rebecca raakt helemaal in de stress als we uitleggen dat we geen geld meer hebben voor de speeltuin. Geen geld, het arme schaap denkt dat ze ter plekke moet gaan bedelen!

Dan maar door de douane. Het is maar goed dat we zo vroeg zijn, want er staan enorme rijen en al met al hebben we als we bij de gate zijn nog maar een half uur over! We komen trouwens ternauwernood door de douane, dankzij het briljante inschrijfpapiertje van JP van onze kids, wat eigenlijk de geboorteakte had moeten zijn. We krijgen op onze falie dat we het niet goed gedaan hebben en ze ons nu matsen. Yes ma'am, no ma'am, we'll never do it again en gauw wegwezen!

Zonder vertraging stijgen we op en rond 22.00 vallen onze kids zowaar in slaap, om pas na een uur of 4 weer wakker te worden! Ongelofelijk, dat kunnen ze dus gewoon! JP slaapt ook, maar dankzij luidruchtige achterburen, doe ik geen oog dicht.
Gelukkig hebben we in Dubai dit keer meer overstap tijd en we zien nog net de zon opgaan boven Dubai voor we weer in de Airbus stappen. Nog maar 6 uurtjes en dan zitten we in de kou!
De kinderen kijken en kijken en kijken alleen maar naar de schermpjes. We hebben echt geen kind aan ze. Ideaal!

En daar is Amsterdam al, een half uur te vroeg landen we op Schiphol. Niks geen vertraging door alle toegezegde ijzel en sneeuw. Dat is wel anders als we nog in het vliegtuig NU.nl checken. Meer dan 200 ongelukken en Jorien is onderweg om ons op te halen...we hopen dat het goed gaat!

Noah mag nog even bij de piloot kijken. Hij bedankt voor de eer, maar wordt door ons met zachte hand de cockpit ingeleid...al was het maar omdat we er zelf ook even mogen kijken. Zo'n kans krijg je niet snel meer in zo'n Airbus A380!

Rebecca heeft het weer gepresteerd om 5 minuten voor landing in standje coma te vallen, dus we sjouwen haar het hele eind mee. Bij de bagageband aangekomen zien we onze bagage al ronddraaien. JP gaat het gauw regelen en ik loop naar de buggy afgifte. Met Rebecca op mijn arm wurm ik de buggy van de band terwijl er een stuk of 5 surfdudes met plank onder hun arm meewarig naar me staren. Welkom in Holland, waar iedereen zijn eigen hachje regelt! Dat is even wennen na het vriendelijke, beleefde Afrika!

De douane vindt ons niet verdacht, dus we zijn veilig, met onze schelp!

Gelukkig arriveert Jorien zonder ongelukken en al gauw rijden we Ede binnen. Welkom thuis! Ook weer heerlijk, na twee weken weggeweest te zijn!
We hadden een fantastische tijd en mooie herinneringen!